اخرها زى اولها..على طريقتى

صحيت ابدر من اى يوم..مع ان الصحيان بدرى فى حد ذاته عذاب بالنسبالى من ايام المدرسة بيقولوا انهم بيبقوا عارفين من قبلها..بيحسوا يمكن..بيجيلهم هاتف يقولهم انه قرب خلاص.. مش عارفة اذا ده كان احساسى فى اليوم ده ولا لأ.. المهم انى حسيت انى لازم ابتدى من بدرى ورايا حاجات كتير تتعمل الغريبة بقى انى لا كنت خايفة ولا قلقانة ولا زعلانة انى قربت اسيبها.. عمرها ما كانت مغرية بالنسبالى.. شوفت فيها النفاق و ضيق الافق و الغباء و الجهل و التعصب و اللوع و الرغى و التمثيل و الانانية و شوفت الجدعنة و الوقفات اللى بجد و الوفاء و الاخلاص و الاحاسيس الصادقة اللى من القلب للقلب شوفت فيها كتير و قابلت اكتر علمتنى كتير و ادتنى على دماغى اكتر ادتنى كتير و خدت منى اكتر مش هفضل استطرد بقيت الافعال كلها يعنى..المعنى واضح.. بحسبة بسيطة اوى هطلع انا الخسرانة فى الاخر..يبقى ايه اللى يقعدنى؟

عمرى ما استنيت منها حاجة حلوة تحصلى.. دايما كنت مقتنعة بان اللى بيوقف حياته على حد او على حاجة معينة

عمره ما هيعرف طعم الفرحة الحقيقية.. الفرحة العفوية.. اللى مافيهاش تمثيل ولا لف و دوران ولا زيف

ولا ابتسامة صفرا من ورا القلب لزوم الحبكة الدرامية ببساطة لانه بمجرد ربطه لاحساسه ده بمجى الحد ده او الحاجة دى من عدمه

ضيع على نفسه جمال اللحظة نفسها و حول صدفة حلوة او مفاجئة من مفاجات القدر لشيء متوقع من الاول مافيهوش جديد عشان كده خدتها ببساطة..عيشتها زى ما هى على رأى منير..بمرها قبل حلوها ما حبيتش استنى حاجة عشان ما امنيش نفسي بحاجة عمرها ما هتحصل و عشان لو جه اليوم اللى هتحصل فيه اقنع نفسي بانها مفاجئة غير متوقعة بالمرة.. انا كده بحب ترتيبات القدر تمشى من غير ما احشر نفسي فيها.. غباء رهيب انى احاول اسيطر على كل حاجة فى حياتى و جميل اوى احساس الانتماء لحاجة اكبر منى بتحرك كل صغيرة و كبيرة فى حياتى للى فيه الخير ما كنتش عايزة منها حاجة..مش كابة منى..نهائى يعنى دى حالة تصالح مع نفسى..مبسوطة كده و مش مستنية اللى اكتر و اللى احلى..

المهم انى قررت اخلى اليوم ده مختلف..هعمل كل اللى كان نفسي اعمله من زمان و ماعرفتش ما عرفتش خوفا من كلام الناس

و اللت و العجن اللى عمره ما خلص و احكامهم و تعقيداتهم و عقدهم و سخافاتهم اللى هتطلع هتطلع..

اصلهم ما بيعرفوش يعيشوا من غيرها او ما عرفتش عشان كنت اجبن من انى اخد الخطوة دى او ما عرفتش عشان ما اتعودتش اعمل اللى انا عايزاه مش اللى متوقع منى ايا كان السبب اللى منعنى عنها فخلاص انتهى..انهاردة اخر فرصة ليا و مش هضيعها..

اخترت ابتدى بكوبرى قصر النيل..حبى الاول و الاخير فى القاهرة كنت بعدى عليه يوميا و انا رايحة المدرسة

و كان بيبقى نفسي اقولهم ينزلونى اتمشى عليه و المس بايدى الندى اللى على السور..

و طبعا قبل الفكرة انتهت لحد هنا

مع انها لا كان فيها شاب روش ولا اتنين حمص الشام و بوكيه ورد و دبدوبة لكن برضه كانوا هيشوفوها جنان و قلة ادب..عادى ما هم حافظين مش فاهمين اخترت ابتدى بيه قبل الشروق..طول عمرى بحب شكل الشمس و هى بتشرق..

بحب اشوف الضلمة بتتحول تدريجيا لنور مع اول شعاع اصفر بعد الفجرية بشوية و نظرا لانى بنت مؤدبة..

فكنت بالكتير بشوفه من شباك اوضتى القديمة

مع شوية حركات بهلوانية عشان اجيب اكبر قدر ممكن من المشهد البديع ده لكن انهاردة خلاص..مافيش عقد..مافيش تحكمات..مافيش كليشيهات..

هشوفه زى ما حلمت بيه طول عمرى تخيلتنى وانا ماشية على الكوبرى و حسيت بلسعة البرد بتاعت الصبحية..

و يا سلام لو شوية مطر خفيف..كان يبقى زى ما اتمينته بالظبط..

يمكن ساعتها كنت هدمع شوية..مش عشان انا قربت امشى..

لكن عشان المشهد ده شوية و هيخلص..و يا عالم هشوفه تانى امتى..ولا هشوفه من الاساس ولا لأ و ساعتها كان المطر ده هيخبى دموعى..لانى فى العادة ما بحبش حد غيرى يشوفها ما كنتش ههتم بنظرات الامتعاض و الاستغراب و الاشمئناط اللى هتملى وشوش الناس ساعتها عارفة ان فى بالهم سؤال واحد"بتعمل ايه دى هنا دلوقتى؟"..

"و انتوا مالكم يا باردين..انا حرة"..ده كان هيكون ردى فى اى يوم عادى..

لكن انهاردة انا مش هسمح لاى كائن انه يعكنن عليا او يبوظ الترتيبات اللى بقالى زمن بعملها هكمل المشهد للاخر..الشمس هتطلع و هشوفها مستخبية ورا السحاب التقيل بتاع الصبح هحس بدفا غريب ممزوج بلسعة برد

و مش هعرف مين فيهم اكبر من التانى عشان اقرر اذا كنت هبرد ولا هتحر هدوق طعم الندى و المس بايدى سور الكوبرى من اوله لاخره..فى انقى من كده احساس فى الدنيا؟

المحطة اللى بعد كده هتكون الزمالك..احلى ذكريات حياتى كانت فى الحى ده

بحس الزمن غير مصر كلها و جه عليها و ماعرفش يعمل فيها حاجة

هلف فى نفس الشوراع اللى اتعودت امشى فيها زمان.. و هشوف نفس العمارات القديمة اللى كان شكلها بيبهرنى

و منظر النيل من فوق العمارة اياها اللى حلمت طول عمرى انى اسكن فيها..

بعدين هعمل حاجة تانية من زمان نفسي اعملها و ما كانش عندى الجرأة

ده غير انى عملت حساب الكلام اللى هاخده

من اى حد هيسمع عن رغبتى فى انى اركب الصاروخ ده اللى بيقولوا عليه "اتهبلتى؟..انتى كبرتى على الهبل ده..ملاهى ايه و كلام فاضى ايه..سيبتى ايه للعيال الصغيرين؟" اولا انا لسه شايفة نفسي طفلة و غالبا الاحساس ده مش هيروح قريب فلازم يتأقلموا ثانيا انا هدفى من الحكاية دى مش انى اتمرجح مع الاطفال-مع انى مش شايفة فيها حاجة دى- هدفى انى اتفرج على الدنيا من فوق..

حد هيقولى ما تروحى برج القاهرة زى اى شابة فى سنك بتحترم نفسها اقوله لأ يا ذكى..برضه مش ده اللى انا عايزاه انا عايزة اشوفها من فوق فى جزء من الثانية..

يعنى يا دوب اتفرج على الناس و الحاجات اللى طول عمرها كانت بتبان كبيرة فى عينيا

و اشوفها اصغر من انى كنت اشغل نفسي بيها عايزة اشوف انا قد ايه ضيعت وقتى فى حسابات و تعقيدات اتفه من التفاهة ذات نفسها لأ دى مش حكمة اليوم.. ده اللى هشوفه منها فى اقل من الثانية و بنفس السرعة هنزل تانى عشان اكمل بقيت اليوم زى ما حلمت بيه جزء من الثانية هتوحد فيه مع الشيء اللى انا راكباه و هحس بتحرر من كل القيود اللى حواليا..

هتحرر حتى من الجاذبية الارضية..

بعد الصدمة القوية دى..مشوار تانى كان نفسي اعمله لوحدى سواقة ساعتين على الطريق الصحراوى من القاهرة لاسكندرية..متعة ما بعدها متعة خصوصا لو من غير دوشة و خناق على الشريط اللى هنسمعه و هنفتح الشباك ولا التكييف و بالراحة و انتى سايقة..و اربطى الحزام و بلاش سواقة سواقين الميكروباص بتاعتك دى ساعتين هجرب فيهم لاول مرة متعة السرعة و فقدان السيطرة جنان؟..و ماله مرة من نفسي..العاقلين دول دمهم تقيل اوى على فكرة.. ساعتين متواصلين من اغانى فيروز..

"الوداع" لأ دى اغنية نكد اوى و بعدين انا مش زعلانة انى ماشية خلينا فى "بحبك ما بعرف" و "بعدك على بالى" و "بكتب اسمك" و "طيرى يا طيارة" و "عندى ثقة فيك" و مافيش مانع من شوية اغانى عتيقة من اللى بحبهم

من نوعية strangers in the night و it’s now or never..و laissez moi danser..

الparasailing حاجة كمان كان نفسى اعملها من زمان

و بحسابات العقل و الارقام و المنطق المفروض انى كنت الغى الفكرة من قبل حتى ما تطلع فى دماغى

لكن انهاردة تحديدا انا قررت الغى كل الحسابات ..مافيش مكان للمنطق

عايزة اجرب الاحساس ده..احساس ان كل اللى بيربطنى بالارض حبل رفيع

مش دى اكتر حاجة قريبة من اللى انا فيه انهاردة؟..

و اخيرا كوبرى ستانلى.. بحب شكله اوى بالليل..فيه سحر غريب خصوصا بعد المغرب.. مش عارفة ايه حكايتى مع الكبارى الحقيقة بس ما علينا و هنا هتقمس شخصية ويل سميث فى I’am legend.. لما كل اللى على الارض ماتوا و فضل هو لوحده دونا عن خلق الله كلهم و ده طبعا لزوم انى اتغاضى عن الحبيبة و الناس اللطيفة اللى لما بتصدق تلاقى واحدة معدية

عشان تمارس هوايتها التافهة لزوم الرجولة و الشهامة

اللى انقرضوا مع الطرابيش و الانجليز و الفرنجة و التليفون ابو قرص و برضه كل ده ما يهمنيش..انهاردة مش هشوف غير اللى انا عايزة اشوفه..

بعد المشهد ده لازم ييجى البحر..بينى و بينه قصة حب قديمة..

ما ينفعش اعدى اليوم ده من غير ما ازوره لاخر مرة و بما انى مش من هواة الكلام فانا هكتفى بالقعدة قدامه لفترة لا طويلة ولا قصيرة و بما انه اريح اصدقائى على الاطلاق فممكن اشاركه بشوية حكايات من بتوعى ( عارفة ان الصديق بيتقال عليه وفى مش مريح..لكن هو مريح بالنسبالى عشان بيسمع و ما بيتكلمش) و برضه مش ههتم بالذهول الانسانى و الاذبهلال الوجدانى اللى فى عيون الناس.. بحبه بالليل و الصبح و فى كل وقت و مش مشكلتى انهم اقتصروا قعدته على الحبيبة و عشاق نص الليل و بياعين الفريسكا يمكن اغمض عينيا و اشوف شريط حياتى بيمر قدامى.. بس دى نهاية قديمة اوى و اتعملت كتير قبل كده..كليشيه مبتذل زى ما بيقولوا اخواننا بتوع انيس عبيد و بما انى ما عشتهاش زى اى حد فأكيد مش هسيبها بنفس الطريقة اللى الناس كلهم سابوها بيها.. بلاها شريط حياتى و جو حسن الاسمر ده..خلينا مع فرانك سيناترا ليل خارجى..خلفية موسيقية خفيفة..تعلو تدريجيا مع اقتراب النهاية.. And now, the end is near

And so I face the final curtain

My friend, Ill say it clear

Ill state my case, of which Im certain

Ive lived a life thats full

Ive traveled each and every highway

And more, much more than this,I did it my way

Regrets, Ive had a few

But then again, too few to mention

I did what I had to do

And saw it through without exemption

I planned each charted course

Each careful step along the byway

But more, much more than this

I did it my way

Yes, there were times, Im sure you knew

When I bit off more than I could chew

But through it all, when there was doubt

I ate it up and spit it out

I faced it all and I stood tall

And did it my way

Ive loved

Ive laughed and cried

Ive had my fill; my share of losing

And now, as tears subside

I find it all so amusing

To think I did all that

And may I say - not in a shy way

No, oh no not me,I did it my way

For what is a man, what has he got

If not himself, then he has naught

To say the things he truly feels

And not the words of one who kneels

The record shows I took the blows

-And did it my way