عندما يحتاج السند للى يسنده..

اكتشفت ان مافيش شيء اصعب فى الفهم من النفس البشرية ملايين الصفات و الشخصيات و العيوب و المميزات و ردود الافعال و التصرفات لدرجة خلت فكرة التدوير على شخصيتين متشابهين و مش هقول متماثلين نوع من انواع الجنون كام مليار بنى ادم عايشين فى الدنيا..بشخصيات مالهاش اى علاقة ببعضها نفس فكرة الخريطة الوراثية..االاطار واحد و المضمون مختلف تماما حاجة واحدة بس بتجمعهم كلهم.. هدف واحد اشتركوا كلهم عليه مع اختلاف طموحاتهم و احلامهم.. البحث الدائم عن السند.. كنت فاكرة الاول ان الحب فى حد ذاته هدف نهائى..اقصى ما ممكن يوصله الانسان اخر الدنيا و نهاية المطاف بالنسبة لأى حد عنده شيء من القناعة لكن اكتفشت ان اللى ابعد و اعمق و اشمل من الحب هو فكرة السند و الا ايه اللى بيخلى الناس تدخل و تخرج من قصص حب فاشلة و هم متأكدين من الاول انها مش هتكمل؟ كلهم بيدوروا على سند يرموا عليه حمولهم و هم متأكدين انهم لو دخلوا شايلين هموم الدنيا على كتافهم هيخرجوا من غيرها مجرد وجود السند ده فى حياتهم كفيل بانه يهون اى احساس مهما كان مؤلم.. حتى لو كان وجوده وهم مالهوش مكان غير بس فى خيالهم فالحبيبة بتشوف فى حبيبها سندها الاول و الاخير فى الدنيا حتى لو كان اضعف خلق الله حتى لو كان مش هيضيف جديد ولا هيحل حاجة ولا هيكتشف ابعاد جديدة للمشكلة و يجيب التايهة لكن مجرد وجوده فى حياتها كفيل بانه يطمنها و يديها احساس قوى بان اللى جاى اكيد احسن و البنت بتشوف فى ابوها السند اللى دايما موجود مهما قسيت عليها الدنيا و اللى فيها حيطة صلبة مهما الحياة اختلفت هيفضل هو الحاجة الوحيدة الثابتة فيها و الابن بيشوف سنده فى امه..لما بتكشر الدنيا فى وشه حضنها دايما مفتوح و كتافها ياما شالت دموع و الاب بيشوف سنده فى ابنه ..امتداد حياته..نسخته المصغرة.. هو بعينه لكن فى جسم تانى اصغر و الام بتسندها بنتها.. و الصديقة بتشوف فى صاحبتها سند بيفهم و يستوعب و يقدر و ينصح و يحل العقد مهما كانت صعبة حلو اوى اليقين بان مهما الدنيا قفلت فى دايما باب مفتوح و هيفضل مفتوح مهما حصل ايمان بان مهما الناس خدعت..و الايام غيرت..و الحياة شغلت و لهت.. هيفضل هو دايما ثابت و موجود ضهر.. حماية.. امان.. قوة.. احتواء.. استيعاب.. حب.. راحة.. ركن بعيد هادى.. فى وسط الزحمة السند مكان دايما فاضى و مستنى.. لا حضنه بيتملى ولا دماغه بتنشغل غير باللى اتخلق و عاش عشان يحتويهم و يضمهم.. السند يعنى قدرة غريبة على امتصاص الغضب..الوجع..الحزن..الالم..اليأس و الاهم من كده.. ده حد عنده المقدرة انه يغير الاحاسيس دى لعكسها بسهولة غريبة و عفوية اغرب بس السند ده مش صخرة يعنى..اكيد بيجيله وقت و يضعف مافيش مخلوق فى الدنيا بتلازمه صفة القوة دايما.. القوة الفولاذية دى توقع غير واقعى بالمرة من ناس عايزة تستمد قوتها من تصور لا يمت للحقيقة باى صلة منتهى الظلم انه يتحول السند ده من بنى ادم من لحم و دم موجود دايما لما يحتاجوه.. لشيء جامد ماعندوش احساس.. لأنه مش بيشتكى زيهم..يبقى ما عندوش اللى يشتكى منه لأن دموعه مش بتبان قدامهم..يبقى ما عندوش اللى يخليه يبكى لأن الفضفضة مش بتريحه..يبقى ماعندوش كلام يقوله لأنه دايما واقف..يبقى عمره ما وقع لأنه دايما بيسمع..يبقى عمره ما احتاج اللى يسمعله لأنه دايما بيحل..يبقى عمره ما احتاج اللى يحلله لأنه دايما قوى..يبقى عمره ما حس بالضعف سوبر مان دايما بيسمع .. دايما بيحل .. دايما بيفهم .. و دايما بيشوف بنظرة اعمق و ابعد معقولة مخهم صورلهم الصورة الاسطورية دى؟ للدرجة دى فى ناس عندها قدرة انها ما تشوفش غير اللى هى عايزة تشوفه؟ اكيد هيجيله يوم و يقع..ينهار..يضعف..يحتاج..يتعب.. يزهق..يتهز..يطق..يترج من جواه..ولا يموت حتى.. يروح لمين ساعتها؟ و يبقى السؤال.. مين يسند السند؟